Jak wdrożyć zasadę braku stałych uprawnień w organizacji

Zasadę braku stałych uprawnień w organizacji można wdrożyć poprzez stosowanie najlepszych praktyk, takich jak wymuszanie dostępu z najniższym poziomem uprawnień, wdrożenie dostępu typu just-in-time (JIT) oraz ciągłe monitorowanie i audyt uprzywilejowanego dostępu. Stosowanie tych najlepszych praktyk gwarantuje przyznawanie uprzywilejowanego dostępu wyłącznie w razie potrzeby i na jak najkrótszy czas, co znacząco ogranicza powierzchnię ataku w organizacji oraz zwiększa ogólne bezpieczeństwo.

Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o znaczeniu wdrożenia zasady braku stałych uprawnień oraz najlepszych praktykach, które należy stosować w organizacji, aby to osiągnąć.

Znaczenie wdrożenia zasady braku stałych uprawnień

Stałe uprawnienia oznaczają ciągły, często nieograniczony dostęp do najważniejszych systemów i danych poufnych. Mimo że te uprawnienia są często niezbędne do wykonywania określonych zadań administracyjnych, mogą stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa, jeśli zostaną pozostawione bez kontroli. Wraz z upływem czasu stałe uprawnienia mogą być przyczyną przenikania uprawnień, czyli stopniowego gromadzenia niepotrzebnych uprawnień w miarę przejmowania przez pracowników nowych ról i obowiązków. Jeśli atakujący zdoła naruszyć konto użytkownika ze stałymi uprawnieniami, uzyska możliwość swobodnego poruszania się w sieci organizacji i zwiększania dostępu, co może prowadzić do poważnych szkód.

Wdrożenie zasady braku stałych uprawnień pomaga ograniczyć tego typu ryzyko, ponieważ dostęp uprzywilejowany jest przyznawany wyłącznie w razie potrzeby i na ograniczony czas. Skrócenie przedziału czasowego dostępu uprzywilejowanego zapewnia organizacjom lepszą ochronę przed naruszeniami danych oraz możliwością poruszania się w sieci przez cyberprzestępców.

Najlepsze praktyki dotyczące wdrożenia zasady braku stałych uprawnień

Oto kilka najlepszych praktyk, które należy stosować w organizacji, aby wdrożyć zasadę braku stałych uprawnień.

Wymuszanie dostępu z najniższym poziomem uprawnień

Zasada najniższego poziomu uprawnień (PoLP) to praktyka bezpieczeństwa, która zakłada przyznawanie użytkownikom, aplikacjom i systemom wyłącznie minimalnego poziomu dostępu niezbędnego do wykonywania zadań. Wymuszanie dostępu z najmniejszym poziomem uprawnień ogranicza potencjalne szkody wynikające z przypadkowego lub złośliwego niewłaściwego wykorzystania uprawnień. Aby skutecznie wymuszać dostęp z najniższym poziomem uprawnień, można użyć kontroli dostępu opartej na rolach (RBAC) do przypisywania uprawnień na podstawie ról użytkowników.

Jasne określenie ról i ograniczenie dostępu w zależności od obowiązków na stanowisku gwarantuje dostęp użytkowników wyłącznie do zasobów i systemów niezbędnych do wykonywania określonych zadań. Pomaga to zminimalizować ryzyko gromadzenia przez użytkowników niepotrzebnych uprawnień wraz z upływem czasu.

Wdrożenie dostępu typu just-in-time (JIT)

Następnym etapem po wdrożeniu dostępu z najniższym poziomem uprawnień jest zwiększenie kontroli dostępu w organizacji z wykorzystaniem dostępu JIT. Dostęp JIT uzupełnia egzekwowanie dostępu z najniższym poziomem uprawnień, ponieważ podwyższone uprawnienia są przyznawane wyłącznie w razie potrzeby i na ograniczony czas. W ramach dostępu JIT użytkownicy wnioskują o podwyższony dostęp do określonych zadań, a po ich wykonaniu uprawnienia są automatycznie wycofywane. Zapewnia to dodatkową ochronę kont uprzywilejowanych, ponieważ nie są one udostępnione dłużej, niż to konieczne, co pomaga zmniejszyć ryzyko nieautoryzowanego dostępu.

Wdrożenie dostępu do sieci zero-trust (ZTNA)

ZTNA obejmuje brak zaufania i ciągłą weryfikację. Zakłada domyślny brak zaufania do użytkowników i urządzeń nawet wewnątrz sieci. Każde żądanie dostępu podlega uwierzytelnianiu i autoryzacji, niezależnie od lokalizacji lub sieci. Gwarantuje to przyznawanie dostępu uprzywilejowanego wyłącznie po dokładnej weryfikacji.

Wdrożenie zarządzania podwyższaniem i delegowaniem uprawnień (PEDM)

PEDM obejmuje zarządzanie zarówno podwyższaniem, jak i delegowaniem uprawnień w celu przyznawania podwyższonego dostępu wyłącznie w razie potrzeby. Po wdrożeniu PEDM użytkownicy mogą wnioskować o tymczasowe uprawnienia, ale dostęp zostaje przyznawany wyłącznie po zatwierdzeniu i jest ściśle monitorowany. PEDM umożliwia również autoryzowanym użytkownikom delegowanie podwyższonego dostępu z zachowaniem ścisłej kontroli i pełnego wglądu w zakresie użytkowników, którym jest przyznawany oraz powodu. Ułatwia to organizacjom wdrożenie zasady braku stałych uprawnień, ponieważ podwyższony dostęp jest zawsze tymczasowy, uzasadniony i umożliwiający przeprowadzenie audytu.

Monitorowanie i audyt dostępu uprzywilejowanego

Dla zachowania zasady braku stałych uprawnień istotne jest ciągłe monitorowanie i audyt dostępu uprzywilejowanego. Rozwiązanie do zarządzania uprzywilejowanym dostępem (PAM) zapewnia monitorowanie całej aktywności uprzywilejowanej w czasie rzeczywistym poprzez szczegółowe dzienniki i rejestrowanie sesji uprzywilejowanych. Zapewnia to pełny wgląd w zakresie użytkowników uzyskujących dostęp do najważniejszych systemów i podejmowanych działań, co ułatwia administratorom IT wykrywanie nieautoryzowanego dostępu, niewłaściwego wykorzystania lub podejrzanej aktywności, a także zapewnia spełnienie wymogów zgodności z przepisami.

Wdrożenie zasady braku stałych uprawnień z wykorzystaniem rozwiązania KeeperPAM®

Stałe uprawnienia mogą stanowić poważne zagrożenie dla organizacji, dlatego ważne jest podjęcie niezbędnych działań w celu wdrożenia zasady braku stałych uprawnień. Stosowanie najlepszych praktyk może ułatwić ten proces, ale do zapewnienia pełnej ochrony konieczne jest wykorzystanie rozwiązania PAM.

KeeperPAM to oparte na chmurze rozwiązanie zero-trust ułatwiające wymuszanie dostępu z najniższym poziomem uprawnień i wdrożenie zasady braku stałych uprawnień za pomocą takich funkcji jak RBAC, dostęp JIT, dostęp do sieci zero-trust oraz zaawansowane możliwości monitorowania i audytu.

Już dziś poproś o demo, aby dowiedzieć się więcej o tym, jak rozwiązanie KeeperPAM może pomóc we wdrożeniu zasady braku stałych uprawnień w organizacji.